Het was na de zondvloed.

Het was opgehouden met regenen, en Noach wilde weten of er al droog land was.

Dus liet hij een duif los om te kijken of deze terug zou komen of niet.

De duif kwam terug. Kennelijk nog geen droog land.

Een tijdje later liet Noach de duif weer los en nu kwam de duif terug met een olijftakje in zijn bek.

Kennelijk was er droog land.

Maar er was meer.

Het beestje had rode modder aan de pootjes, ten teken dat het vaste grond had gevonden.

Noach was zo blij met dit bericht dat hij de Schepper in een gebed verzocht om de duif voor altijd rode pootjes te geven.

Het gebed van Noach werd verhoord.

Want tot op de dag van vandaag zijn alle pootjes van duiven rood van kleur.

De derde keer kwam de duif niet terug.

Het land was drooggevallen.

De mensen en de dieren konden de ark verlaten.

Maar waar was die duif gebleven?

Hij is naar de hemel gegaan.

Een duif weet immers altijd zijn huis weer te vinden.

En is het huis, waar mens en dier allemaal vandaan komen, niet de hemel?

Thuis in de hemel kreeg de duif van de Schepper een nieuwe opdracht.

Hij zou de boodschapper van de hemel worden.

Om Gods vrede te brengen op aarde.

Om iedereen eraan te herinneren dat ieders echte thuis de hemel is, waarheen wij allemaal op weg zijn.

En om Gods aanwezigheid te symboliseren voor alle mensen.

En zo werd de duif het symbool voor de Heilige Geest.